در قمرو شعر معاصر، هرگاه سخنی از حماسه به میان می آید، بی درنگ به یاد «آرش کمانگیر» سروده سیاوش کسرایی می افتیم. در این منظومه، رشته های هیجان و حسّ ملّی، ابعادی انسانی و اجتماعی می یابد.
طبیعت نه چیزی از ما میداند نه به صرافت ما میافتد. آدم باید از این استعارات سخت انبوهی که در خفا واقعیت غیربشری را خواهان ارتباط نشان میدهند، چشم بپوشد...
نماهای اسطوره ای،نخستین پدید آورندگانند و در همان حال سرمشق و الگوی همه فعالیت های بشری و از قبیل زناشویی،تغذیه،تولید،جنگ و احساس و عاطفه و حس زیبا شناختی و