نمی‌دانم چه بگویم. عشق بازی بود دیگر! سرو سری که مثل همیشه با لبخندها و دزدیده نگریستن‌ها و چشمک زدن‌ها آغاز می‌شود و از دیدارهای گه گاهی و طنازی و رمیدن‌ها و آرمیدن‌ها مایه می‌گیرد.

می‌گفتند رو به‌ روی خانه‌اش ایستاده بوده و توی کیف کوچکش دنبال کلید در می‌گشته، که موج انفجار، یا شاید یک ترکش سرگردان، سرش را پرت می‌کند وسط خیابان....

پدر، پسر و وکیل، مثلثی مردانه را حول جنایتی ناجوانمردانه تشکیل می‌دهند.

باید یک سر برمی گشتم خانه. وقتی که پدرم نیست. می دانستم کی بروم

نویسنده کتاب یکی از داستان کوتاه‌نویسان جدی ادبیات ایران در ده سال گذشته است

تکلیف مدرسه یک انتخاب نیست. تختم سخت دارد اشعه های چرت زدن می فرستد. نمی توانم جلوی خودم را بگیرم. بالش نرم و ملافه ی گرم، زورشان از من بیشتر است. من هیچ چاره ای جز رفتن به رختخواب ندارم.