رساله‌ای از ابوعبدالله احمدبن محمدبن عبدالله خیوقی خوارزمی معروف به نجم‌الدین کبری ملقب به شیخ کبیر و موسس فرقه کبرویه از عرفای مشهور سده‌های ششم و هفتم قمری. نجم‌الدین در سال 540 هجری قمری در خیوه خوارزم به دنیا آمد. در آغاز جوانی به کسب علوم ظاهر پرداخت و در شهرهای اسلامی سیاحت کرد. نیشابور و همدان را دید و روانه مصر شد. در آنجا به مصاحبت شیخ روزبهان مصری نایل آمد و از صحبت او گشایشی حاصل کرد. او گویا از 35 سالگی قدم در طریقت نهاد. با دختر شیخ روزبهان ازدواج کرد، به تبریز رفت و در خانقاه زاهدیه رحل اقامت افکند....

علی‌نامه منظومه‌ای شیعی و بازمانده از سده پنجم هجری است که شاعری به نام یا تخلّص «ربیع» آن را در سال ۴۸۲ ه. سروده است...

یکی از گونه‌های نثر کهن فارسی از ادوار نخستین آن، مجالس عالمانی از خراسان و ماوراءالنهر قدیم است که در قالب کتاب‌هایی تدوین شده و البته کمتر توجه پژوهشگران را جلب کرده است.

(ترجمه اشعار عربی، تصحیح و شرح لغات: حسین استادولی، بهاءالدین اسکندری ،با ویژگی های آموزشی برای دانشجویان)

حاج میرزا حسن اصفهانی متخلص به صفی و ملقب به صفی علی بی شک از بزرگترین عرفای اواخر قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم هجری قمری است .

با وجود کثرت تالیفات نجم رازی، مرصادالعباد تحقیقاً شاهکار او است. چرا که از نظر نثر یکی از زیباترین و شورانگیزترین نوشته‌های عرفانی است که در نیمه نخست قرن هفتم هجری، هنگام هجوم مغول تألیف شده‌است.