کتاب اتاقی برای مهمان

پای مرگ به خانه‌ام باز شده بود. قوانینش با نیرویی هولناک زندگی دوباره را پس می‌زد. دلم لک زده بود برای بچه‌های خانۀ بغلی، برای آن بدن‌های کوچک و خستگی‌ناپذیرشان که سرشار از حیات و سرزندگی بودند. ساعت تقریباً یک بود و من، با چشم‌هایی خیره به  یک نقطه، هنوز بیدارِ بیدار بودم. به نظرم رسید کسی توی آشپزخانه این‌ور و آن‌ور می‌رود، شاید هم صدای پچ‌پچ بود، اما این خیالات صرفاً به‌خاطر این بود که ساعت خوابم عقب افتاده بود و حتماً باید قبل از ساعت دو می‌خوابیدم، یعنی قبل از ساعتی که با فرارسیدنش مناطق قحطی‌زده، کمپ‌های مهاجران، ایـن سیـارۀ روبـه‌ویرانی و تمام صفات پست و خطاهایم بی‌وقفه پیش چشمم ظاهر می‌شدند و آزارم می‌دادند.