حالا وقتی به گذشته برمی‌گردم، هرچند که هیچ بعید نیست همین الان هم اشتباه کنم، می‌بینم که ترس و ناراحتی‌ام در آن لحظه بیشتر به این خاطر بود که فهمیدم من و مادرم آدم‌هایی مستقل و جدا از همیم، که...

مکایا بی ­گالت با هر جمله‌ای که می‌­نویسد شما را طلسم می‌کند. لیدیا، برادرش و جزیره -قلمرو راز­ها و شورآب­‌ها، سرزمین انزوا و آرزو­- به دور خواننده تاری می­‌تنند که تا آخرین جملۀ کتاب رهایش نخواهد کرد.

هیچ‌کدوم از ما که توی این اتاق جمع شدیم ملک شخصی نداره، شاید یکی‌ دو نفرمون توی خونۀ خودشون زندگی کنن، یا شندرغازی پس‌انداز داشته باشن...