کتاب صحنه و آینه ها

پاسخآدونیس در کتاب «صحنه و آینه‌ها» سعی کرده است تا نوع ادبی تئاتر و نمایش را در بافتِ شعر درهم تند و با آوردن دیالوگ­‌ها، مونولوگ­‌ها، روایت، ارجاعات اسطوره­‌ای، تلمیحات تاریخی و دینی کتاب را فربه­‌تر کند و راه را برای خوانش هرمنوتیکی و تاویلی هرچه بیشتر بگشاید و تا جایی که امکان دارد خواننده را در فهم و گشودن رمز و رازهای آن سهیم گرداند.
     آدونیس در این اثر به خلق گونه­‌ی شعر-نمایشنامه دست می­‌یازد. چراکه در این کتاب از دیالوگ و گفتگو فراوان سود می­‌جوید، و نیک می­‌دانیم که گفتگو و دیالوگ ستون فقرات نمایشنامه است. بنابراین گونه­‌ی شعر-نمایشنامه باعث غنای شعری از جمله چند صدایی (پلی­‌فونی)، خلق جریان­‌ها و مناسبات درون شعری شگرفی می­‌شود.
گفتیم که آدونیس در این اثر از شکل و فرم نمایشنامه بهره می­‌گیرد و از آن به سوی شعر و شاعرانگی حرکت می­‌کند. به زبان دیگر، آدونیس از امکانات و ظرفیّت­ و ظرافت­‌های نمایشی در جهت اعتلای شعر خویش بهره می­برد و هرگز دغدغه­‌ی آن نداشته است تا نمایشنامه­‌ای شاعرانه بنگارد، بلکه از این تکنیک سود می­‌جوید تا یکنواختی و تکرار و استبداد راوی و "من" استعلایی را بشکند و به "ما"­ و گفتمان نزدیک گردد. از سویی دیگر آدونیس با این رویکرد، آشکارا در پی استوار ساختن این امر است که میان انواع ادبی دیگر (شعر، رمان، نمایشنامه و ...) در حرکت و جوهر، تفاوت و جدایی نیست؛ چراکه جوهر راستین خودِ " نوشتن و آفرینش" است. آفرینشی که "انسان" مرکز ثقل آن است زیرا وی نیز، به­‌سان ژاک دریدا باور دارد که تمام هستی و بخصوص "انسان" به مثابه "متن" است که باید از زوایای گوناگونی کاویده و تاویل گردد. 
همچنین آدونیس برای آنکه فاعلیّت شعر را ارتقا دهد و بیش از پیش، شعرِ خویش را بارور کند، از تکنیک "نقاب" بهره می­‌جوید. وی با بهره­‌گیری از تکنیک نقاب و فراخوانی شخصیّت­­‌های تاریخی، اسطوره­‌ای و دینی، کلیشه­‌ها و عادت­‌های ذهنی مخاطب و نیز سنّت­‌های ادبی مرسوم را درهم می­‌شکند و مخاطب را در فضای شناوری از ابتکار، افسون و دلالت­‌های معنایی بکر و هنری پرتاب می­‌کند.