ژیل دلوز

در 18 ژانویه 1925 و در پاریس به دنیا آمد. او پیش از آغاز جنگ جهانی دوم وارد مدرسه دولتی شد، و هنگام تجاوز آلمانها برای تعطیلات به نورماندی رفته بود. از 1944 تا 1948 در سوربن فلسفه خواند و در آنجا با میشل بورو، میشل تورنیه و فرانسوا شاتله آشنایی دوستانه پیدا کرد.[1] در 1956 با دنیز پل گرانژوان ازدواج کرد. در 1957 شروع کرد به تدریس تاریخ فلسفه در سوربن، و از1960 تا 1964 به عنوان پژوهشگر با مرکز ملی پژوهش اجتماعی همکاری کرد و تا سال 1987 نیز نشست‌های بسیاری را در رابطه با فیلسوفانی همچون کانت، لایبنیتس، اسپینوزا، برگسون، و موضوعاتی همچون سینما و موسیقی، و کتابی همچون اثر دو جلدی «سرمایه‌داری و اسکیزوفرنی» برگزار کرد. دلوز به مدت 10 سال به عنوان استادیار در دانشگاه تدریس می‌کرد.[2] در این دوره بود که دوستی پایداری میان او و میشل فوکو شکل گرفت. او از 1964 تا 1969 در دانشگاه لیون درس می‌داد، سپس به واسطه فوکو به سمت استادی دانشگاه ونسن منصوب شد.[3] در 1968، دلوز پایان‌نامه دکتری اش را که شامل یک بخش بزرگ تحت عنوان «تفاوت و تکرار»، و یک بخش کوچک به نام «اسپینوزا و مسئله بیان» می‌شد، منتشر کرد.[4] در 1968 بروز نشانه‌های بیماری ریوی ای حاد او بود که تمام عمر او را رنج داد. وقتی فوکو در سال 1984 درگذشت، دلوز برای ادای احترام به او در سال 1986 کتابی به نام «فوکو» منتشر کرد که حاصل مطالعاتش دربارهٔ آثار وی بود. او پیش از مرگش اعلام کرده بود که مشغول نوشتن کتابی با عنوان «عظمت مارکس» است اما مرگ مانع از این مهم می‌شود.