در معرفت شناسی می آموزیم هرگز باورهای مان را «تجدیدنظرناپذیر» تلقی نکنیم. تنها در این صورت چالاک تر خواهیم بود و هرگز دست از جستجو برنخواهیم داشت؛ در جستجوی همیشگی حقیقت «باید با این فرض کنار بیاییم» که هر زمان احتمال دارد شواهد و قراین تازه ای در باور به گزاره ای معین در دسترس قرار گیرد و ممکن است ما را در وضعیت شناختی کاملا متفاوتی قرار دهد. گاهی پیش از شواهد و قراین باور می کنیم که گزاره ای مشخص صادق است و پس از شواهد و قراین باور می کنیم که آن گزاره تنها در شرایطی مانند c صادق است و در شرایط دیگری مانند ′c و ″c صادق نیست. گمان نکنید فقط در باور به گزاره های بحث انگیز چنین احتمالی هست، باور به گزاره هایی که نسبت به آنها اطمینان زیادی احساس می کنیم به همان اندازه می تواند متزلزل باشد. بنابراین احتمال در دسترس قرار گرفتن شواهد و قراین تازه در هر زمان را همیشه باید جدی گرفت.