نویسنده درمی‌یابد که نافرمانی صرفا جانشینی برای انقلاب و شورش نیست،بلکه شیوه متفاوتی از درک سیاستی بنیان ستیز است.

مراد از عدالت نگرشی است درونی که هدفش تحقق احکام آرمانی قانون است که می‌تواند الهام‌بخش اجتماع باشد و آن را به سطح اخلاقی بالاتری ارتقا دهد.

(تاریخ فلسفه فرهنگ،قرن 20م)