کتاب وقت عکس

عکاسی ایران و تاریخ آن نانوشته بسیار دارد و همین نوشته‌های گردآمده در این کتاب خود نشانه‌ای است بر آن نانوشته‌ها. پس شاید فایده‌ی بنیادین گرد آمدن این نوشته‌های پراکنده انگیختن آدم‌ها باشد برای نوشتن نانوشته‌ها. امید دارم خودم هم یکی از این آدم‌ها باشم. باری، این نوشته‌های کوتاه و بلند برآمده از یک طرح پیشینی نیستند و قرار نیست هم‌نشینی آن‌ها پیکری یکپارچه بسازد. یک چیز این‌ها را به هم می‌چسباند و آن نفس کلمه‌ی عکس است ــ این نوشته‌ها، کهنه‌ترین‌شان هجده‌سالگی را رد کرده و تازه‌ترین‌شان دوسه‌ساله‌اند. منِ عکاس همیشه با نفس کلمه‌ی «عکس» کلنجار رفته‌ام و این کلنجار گاه شده است خود عکس و گاه شده است کلمه؛ و البته نسبت عکس و کلمه نسبتی است جذاب و معضل‌ساز که همیشه چشم و ذهن و دل مرا با خود برده است. باری انباشتی از چنین کلماتی در این کتاب گرد آمده است.