کتاب بر این ادعاست که تنها هنگامی میتوان پاسخی مناسب به آن پرسش داد که حقوق عمومی را رشتهای خودبسنده یا مستقل دانست؛ رشتهای با روشها و اهداف خاص خود.
مارتین لاگلین با شناسایی و تمیزِ مبانی مفهومی حقوق عمومی از ادعای پیشگفته دفاع میکند. این مبانی عبارتاند از: «حکمرانی»، «سیاست»، «نمایندگی»، «حاکمیت»، «قدرت مؤسّس» و «حق». وی با شرح و بسط این عناصر بنیادینِ حقوق عمومی، در تلاش است تا نهتنها روش این رشته را به نمایش بگذارد، بلکه نظریهای نو نیز در این خصوص ارائه دهد.