هرگز، حتی این روزها، در این سرزمین با یکی از آن مناظر منقلب کننده ی بی عدالتی که به خاطر وضعیتش باعث تاثر می شود، رو به رو نمی شوید. چون چیزی از لطافت، مانند کندی تقطیر در آن جا هست که به دانایی ایران باستان بر می گردد. علی رغم فقر بعضی ها و حیله گری بعضی دیگر، هنوز هم این لطافت خود را با بیش ترین استمرار و ایثار نشان می دهد. یک کشاورز خصوصی، به چه انگیزه ای، شعری سنتی را که اصلا وجهه روستایی ندارد، زمزمه می کند. ناگزیر باز هم در خانه اش را به همان رنگ آبی نادر در می آورد، یا از لاستیک های کهنه، باریکه هایی به آن دقت و اصالت می برد، همان طور که در سرزمین پنج هزارساله باید باشد