صداها هر روز گوش ما را آماج قرار می دهند، صداهایی مانند سروصدای عبور وسایل نقلیه و بوق اتومبیل ها، خنده کودک، پارس سگ و ترنّم باران. از راه این صداها است که آنچه را رخ می دهد درمی یابیم؛ برای برقراری ارتباط با محیط خود به صداها نیاز داریم. با گوش دادن به گفتار، فریاد و صدای خنده دیگران، آموخته ایم که دریابیم آن ها به چه می اندیشند و چه احساسی دارند. اما سکوت و نبود صدا نیز می تواند گویا باشد. هنگامی که هیچ صدایی در خیابان نمی شنویم، می فهمیم که اتومبیلی نمی گذرد