فقدان نگرش سيستمی و خانواده محور يكی از خلاءهای موجود در روشهای درمان بسياری از درمانگران اختلالات شخصيت است كه منجر به پيامدهايی مانند شكست در درمان، صرف زمان و انرژی مضاعف و افزايش احتمال عود می شود. هر چند عوامل زيستی و وراثتی مهمی در استعداد ابتلای افراد به اختلالات روانی و شخصيتی ايفا می كند، اما عوامل محيطی مانند جو غالب خانواده، الگوهای ارتباطی خانوادگی، سبک تربيتی والدين و نوع تعاملات بين همشيرها نيز در اين زمينه تاثير قابل توجهی دارد. هيچ يک از اختلالات شخصيتی در خلاء بروز نمی كنند. همه اختلالات در تعامل بين فرد با اطرافيان خانواده و جامعه آشكار و تشديد می شود. به همين دليل، توجه به «سيستم خانواده» و وارد كردن خانوادههای مراجعان مبتلا به اختلالات شخصيت در فرآيند درمان، نكته مهمی است كه بايد بيش از پيش مورد توجه قرار بگيرد