«حتّای زندگی» دوباره باز دوره مرگ است کنار زنده ماندنِ آدم ها در سیزده تصویر، داستان، روایت قصه، خیال و شاید غزل!
نمی دانم؛
تو هر چه خواستی، هرجور خواستی بخوان این بازی را!
بخوانِشان به مهربانی سرانگشت چشم هات که جهان تازه شود به گشاده دستی آسمان و خاک.
به وقتِ کلمه، بهار را به یاد درختان خواب زده
می آوری؛
به یاد حتّای زندگی؟