این کتاب با روشی نو و یگانه ردیف میرزا عبدالله، یکی از معتبرترین روایتهای ردیف موسیقی ایرانی و در عین حال رایجترین آنها، را تحلیل و بررسی میکند. ویژگی این روش نگاه به ردیف موسیقی دستگاهی ایران به مثابه یک زبان موسیقایی خاص است. مؤلف با تدوین نقشهای عینی از ردیف، به بررسی آن از زوایای مختلف میپردازد و در نهایت ارائهی دستور زبان خاصی را برای موسیقی ایرانی مد نظر دارد.