کتاب هستی

دستم شکسته بود. دست شکسته‌ام توی گچ بود و از گردنم آویزان. تازه، درد هم می‌کرد. ولی جرئت جیک زدن نداشتم از ترس بابا. بابا هم جیک نمی‌زد، به جایش غلغل می‌کرد. عینهو دیگ آب جوشی که آبش از کناره‌های درش بزند بیرون، جیزجیز جوش می‌زد و راه می‌‎رفت. آن‌قدر عصبانی بود که اگر تمام نخلستان‌های آبادان و خرمشهر را هم به نامش می‌کردی، خوشحال نمی‌شد. حتی اگر تمام کشتی‌ها و لنج‌های بندر را می‌دادی، یا حتی ...
بیا دیگه دبار!
هرکس نمی‌دانست فکر می‌کرد اسم من ادبار است. اسمم ادبار نبود و می‌دانستم معنی‌اش خوب نیست. من هم یواش راه می‌رفتم، چون می‌ترسیدم. می‌ترسیدم از پله‌ها بیفتم و دوباره شر به پا شود. دلم نمی‌خواست باز بروم توی اتاق گچ و دکتر آن یکی دستم راهم گچ بگیرد. بابا پایین پله‌ها ایستاد و نگاهم کرد. آفتاب دم ظهر چشم‌هایش را تنگ کرده بود. عینک دودی‌اش را یادش رفته بود بیاورد. سفیدی تخم چشم‌هاش معلوم نبود، ولی می‌دانستم چقدر از دیدنم برزخ است. همان‌طور که بدجور نگاهم می‌کرد، گفت :«بذار برسیم خونه، بلالت می‌کنم! »