شهرت فوکو در آن است که او نخستین کسی است که از فرضیهٔ روشنگری دربارهٔ عینی بودن شناخت خلع ید کرده است. فوکو عنوان کرد که زبان، حقیقت جهان را بیان نمیکند بلکه بازتابی از تجربهٔ شخصی فرد است.
کتاب "علیت و تبیین"، دربارهی مبانی فلسفی علیت و تبیین است، اما بهتدریج در آن روشن میشود که اندیشیدن به این دو مفهوم نمیتواند بهنحوی شایسته انجام شود، مگر اینکه پای قوانین طبیعت نیز به بحث باز شود.