جمشید منصوری نویسنده ایرانی می باشد.

مغز انسان علاوه‌ بر اینکه می‌تواند دنیای اطرافش را بشناسد، می‌تواند دنیای خودش را هم بشناسد؛ مثلا اینکه چه‌کار می‌کند، گذشته را از نو زنده می‌کند، خواب می‌بیند، زمان را ادراک می‌کند، زیبایی و عشق خلق می‌کند، توهم‌های گوناگونی مثل رنگ‌ها، احساس‌ها، «من» و اراده‌ی آزاد می‌سازد، آگاهی، تجربه‌های نزدیک به مرگ و غیره می‌سازد.

مغز انسان علاوه‌بر اینکه می‌تواند دنیای اطرافش را بشناسد می‌تواند دنیای خودش را هم بشناسد؛ مثلا اینکه چه‌کار می‌کند، گذشته را از نو زنده می‌کند، خواب می‌بیند، زمان را ادراک می‌کند، زیبایی و عشق خلق می‌کند، توهم‌های گوناگونی مثل رنگ‌ها، احساس‌ها، «من» و اراده‌ی آزاد می‌سازد، آگاهی، تجربه‌های نزدیک به مرگ و غیره می‌سازد.

مغز انسان علاوه‌بر اینکه می‌تواند دنیای اطرافش را بشناسد می‌تواند دنیای خودش را هم بشناسد؛ مثلا اینکه چه‌کار می‌کند، گذشته را از نو زنده می‌کند، خواب می‌بیند، زمان را ادراک می‌کند، زیبایی و عشق خلق می‌کند، توهم‌های گوناگونی مثل رنگ‌ها، احساس‌ها، «من» و اراده‌ی آزاد می‌سازد، آگاهی، تجربه‌های نزدیک به مرگ و غیره می‌سازد.

این‌کتاب به اتکای یافته‌های روان‌کاوانه و آموزه‌های عارفانه، بخش عمده‌ای از انگاره‌ها و پیش‌فرض‌های ناهشیارانه‌ی ما را نسبت به دو مقوله‌ی مهم «یادگیری» و « فراموشی‌» آن‌چنان دچار فروپاشی و جاگردانی بنیادی می‌کند که با حیرتی تکان‌دهنده درمی‌یابیم‌ که ‌گویا تنها راه یادگیری پایدار چیزها، فراموش‌کردن عمیق آنها‌، و یگانه طریق فراموشی ‌شدید چیزها، یادآوری عمیق آنهاست.