پیتر هاندکه در «اندوهی ناگفتنی» با بیرحمیِ یک جراح، زندگی مادرش را کالبدشکافی میکند. زنی که در ۵۱ سالگی با خوردن قرصهای خوابآور خودکشی کرد. این اثر نه سوگنامهای احساسی، بلکه پژوهشی ادبی - جامعهشناختی است دربارهی مکانیسمهای خردکنندهای که یک زن عادی را از کودکی در چنبرهی فقر، ازدواج تحمیلی، و جنگ جهانی دوم تا ورطهی ناامیدی مطلق میکشاند.