از این شادی و این پای کوبی ها میترسم...

تو را مثل یک بازی آموختم در کودکی...

چه سعادتی دارد شانه‌ ای كه لای موهایت گیر می‌كند

آغوش من از سفر پر است و در این هتل بی ستاره عاشق آسمان تهرانم که نگاه مرا برای خودم می خواهد

دلم را به خاک وطن بسپارید مگر که در آن هوا باز ایستد...

مجموعه ای از ترانه ها ، مصاحبه ها پراکنده، با سیمین غانم....