چشم هات آشیانه های اتاق بود از کنج راه آب کور صدات غروبی که عنکبوت ها را به آواز جفت شان پاسخ می داد...

چشمه جوشید و جویبار نشد رود کوشید و آبشار نشد...

صدای پر زدنی می شنوم که پنهان از بالای سرم می گذشت و آواز زنی شب بیدار در ساحلی در سرزمینم

(شعر گیلکی)

این شعر را پیشکش می کنم- به همه آنان که تابوت برایم فراهم خواهند کرد...

و شکل کودکیم روی شاخه‌های بلوط و شکل کودکیم روی شانه‌های پدر و شکل کودکیم روی بام تابستان تمام شب به سراغ ستاره‌ها می‌رفت و مادرم هر صبح مواظب من و خواب ستاره‌هایم بود.