همانند نغمه ی مادری/ بر گاهواره ی کودکش،/ همانند پژواک کوهساران،/ که پاسخ می دهد سحرگاه ساز شبان را؛

تجربه ی زندگی در بی فردایی در مرز گذشته و آینده...

کاپوشینسکی در تمام عمر در اشتیاق سفر می سوخت و مشتاق بود که دقیقا به همان جاهایی سفر کند که جهانگرد معمولی لذت طلب از رفتن به آن ابا داشت

تکیه داده بر دیوار در آغوشی پرتب و تاب قفل شده اند دوچرخه های مان

دم توست که در نفسم میدمد....