کتاب شاهزاده خانم

شاهزاده خانم جایا تازه پنج سالش تمام شده بود مهاراجه می‌خواست او را با خود به شکارگاه ببرد و با دنیای وحشی آشنایش کند اما همسرش مهارانی نمی‌پذیرفت. مهاراجه اصرار می‌کرد: «لازم نیست بچه‌ها را این قدر لوس کنید آن از تیکا که تا اسب سواری یاد نگرفت از بغلتان پایین نیامد این هم حکایت این دخترک.»
مهارانی دلش نمیآمد دخترش را به جنگل بفرستد خوب می‌دانست بچه هایش چه وروجک‌هایی هستند.
تیکا ولیعهد بود نه سال داشت؛ پوست سفید مهتابی‌اش به مادر و چشمان جدی و سیاهش به پدر رفته بودند جلو مادرش که او را از تیراندازی باز میداشت سرش را پایین می‌انداخت و روی حرفش حرفی نمیزد ولی همین که چشم مادر را دور می‌دید با تفنگ ساچمه‌ای به جان کبوترها می‌افتاد پشت بام و دیوار قلعه پر بود از لاشه پرندگانی که او از آسمان انداخته بود. مهارانی ابرو بالا می‌انداخت و به همراهانش می‌گفت: کاری نمی‌شود کرد، پسرک شیفته تیر و تفنگ است خون اجداد راجپوت در رگهایش جاری ست.»
جایا، این دخترک نازک آرا چشمان فیروزه‌ای مادر و پوست سبزه پدر را به ارث برده بود و طبعی ظریف داشت اما به خاطر پوست تیره‌اش مهارانی نگران بود دخترک روی دستش بماند.