زیگموند فروید (با نام تولد زیگیسموند شلومو فروید؛ ۶ مهٔ ۱۸۵۶ – ۲۳ سپتامبر ۱۹۳۹) عصب شناس اتریشی و بنیان گذار دانش روانکاوی، روشی بالینی برای ارزیابی و درمان آسیب های روانی، بود.فروید متولد موراویا در امپراتوری اتریش بود. خانوادهٔ او از یهودیان گالیسایی بودند. او در سال ۱۸۸۱ ازدانشگاه وین به عنوان دارندهٔ مدرک دکترا در پزشکی پذیرش گرفت.پس از فارغ التحصیلی، فروید در بیمارستان عمومی وین مشغول به کار شد و در درمان هیستری به وسیله یادآوری تجارب دردناک گذشته از طریق هیپنوتیزم، با دکتر جوزف بروئر همکاری داشت.میراث فروید، اگرچه بسیار مورد مناقشه است اما «یکی از قوی ترین تأثیرات بر تفکر سدهٔ بیستم ارزیابی شده است که تأثیر آن تنها با تأثیر داروینیسم ومارکسیسم قابل مقایسه است.
او در سال 1938 به منظور فرار از چنگ نازی ها، اتریش را ترک گفت و در سال 1939 در بریتانیا از دنیا رفت.
فروید در این اثر شرحی نهایی از مهم‌ترین یافته‌های نظری و بالینی خود ارائه می‌دهد که با وجود چکیده بودنش هرگز تقلیل‌گرایانه نیست، بلکه همچون دگر آثار او واجد نکاتی بدیع و ارزشمند است.
این مجموعه درسگفتارها به طور جامع به بررسی نظریات فروید در خصوص ساختار ذهن انسان، مکانیسم های روانی، اختلالات روانی و روش‌های درمانی روانکاوی می‌پردازد.
زیگموند فروید بنیانگذار روانکاوی بود و در طول فعالیت فوق العاده مولد و خارق العاده خود ، نظریه های پیشگامانه ای در مورد ماهیت و عملکرد ذهن انسان ایجاد کرد ، که تأثیر بی نظیری بر روانشناسی و فرهنگ غربی به طور کلی داشت.
