دعوت به تماشای رنگ­هایی که مدام در فضا دورتر می­شوند. عیش زیستن و خون داشتن... .

آمد و نشست توی آینه‌بندان چشم‌های من. نه لب ساحل بودیم که نسیم بچرخد توی موهایش نه کنار شمشادها که من برایش توی دلم شاه شمشادقدان را ضرب بگیرم و ‌نه صدای مرغ‌های دریایی می‌آمد. ما در دهان مرگ به زندگی فکر می‌کردیم.

(داستان های فارسی)

(داستان فارسی)