کتاب دیوید بویی

صدای آواز بویی در ما طنینی ایجاد می کند. طنینی جسمانی اما طنین دعوتی است به تنافر به ناهنجاری تن پرطنین در یک مکان – همچون لیوان ها روی میز – تنی دیگر را به حرکت در می آورد و ناگهان کف از لیوان های شکسته پوشیده می شود. موسیقی طنین افکن می شود و از ما می خواهد تا از جهان منفک شویم تا یک اجتماع متفرق را تجربه کنیم، اجتماعی در تقابل با حس مشترک ما به واسطه ی و به دلیل دروغین بودن، حقیقتی را احساس می کنیم که ما را به فراسوی خودمان می برد، به سوی تخیل شیوه های دیگری برای بودن.