راستی به کل یادم رفته بود خودم را معرفی کنم

(داستان‌های فارسی، قرن 14)

خورشید مثل اسبی بالدار، بالای گودال آویزان مانده بود. با گردن شکسته و سری که خم شده بود روی سینه‌اش، انگار به سیا نگاه می‌کرد.

به پدر که می رسم، شگفت زده، قبل از هر کلمه ای می پرسم: «مگه شما نمردین بابا؟»

تمام لحظه های عمر من، کنار تو... چرخیدن در تاریکی بود...!

قهرمان این رمان، قربانی یک اشتباه است