خلاصه بگویم، عطش سیری ناپذیر دیدن چیزها و جاهای جدید به جانم افتاده بود...

(خاطرات عیسی امیدوار، سفرنامه‌های ایرانی، خاطرات تحقیقاتی عبدالله امیدوار، با قاب)

اينکه ويتنام را برای سفر انتخاب کردم شايد به خاطر رازآلودگی اش بود...

یاد سرباز یا عزیزِ رفته در این خاطرات و یادداشت‌هاست که زنده می ماند و اندوه را سبُک می دارد.

جلیل ضیاءپور، در عصری که هنرِ ایران آلوده به سکون و خمودگی سنت بود، از شهر کوچک و بندری انزلی در گیلان، به قصد کشف ناشناخته‌ها برخاست....

مجید دانش‌آراسته همان‌طوری می‌نویسد که زندگی می‌کند؛ فراز و نشیبِ زندگی پُرماجرایش را به جهانِ کلمات می‌آورد، بی‌هیچ ادا و ادعایِ گزافی: سرخوش، بذله‌گو، پُر از حسرت و مملو از اندوه و همه‌ی این حس‌های متضاد را در داستان‌هایش هم‌زمان احضار می‌کند...