دستم را بسته اند. با دست بند از پشت بسته اند و پشت وانتی انداخته اند.

سرم را می برم پایین تر و یواش، طوری که نعیمه و ژیلا که آن روبه رو، جلوی درشان ایستاده اند نشنوند می گویم «اسمت را که ننوشتم