اهل جنوب بودن هرچند در همهی جهان به مجموعهای از نداشتهها و ضعفها در اقتصاد و فرهنگ اطلاق میشود، اما در ایران، در همین قرنی که گذشت، زمانی اهل جنوب بودن معنای دیگرگونی داشت؛
فارسیخوبودن به معنای قرارگرفتن در شبکهای از روابط با مردمانی بود که اکنون در گروههای متفاوتی دستهبندی میشوند.فارسیخویی به معنای تعلق به یک جغرافیای مشخص نبود.