نیبور به سبب همین ظرفیت انسانی بر آن بود که تاریخ همواره در حال تغییر و سرشار از امکانهای نامعین برای تحول است. او این نیروی معنوی خلاق را با اصطلاح تصویر خداوند در انسانها یکی می دانست. نیبور آن را به مثابه توانایی فراروی از خود توصیف می کرد، توان بنیادین انسان برای نگریستن به خویش به یاد آوردن گذشته و تصور آینده برای دیدن دور دست ها در فضا تا بی نهایت انسانها از همین رو میتوانند از خود از زمان و مکانشان از ساختار طبیعت و جهان پیرامونشان فراتر برونده این فراروی از خود جایگاه آزادی است همان گونه که جایگاه تخیل عقل داوری و امکان اخلاقی نیز است زیرا انسانها در روح هایشان از موقعیت فضایی زمانی خاص خودشان آزادند و از این رو توانایی خلق امر تو را دارند و در نتیجه در هر لحظه از آینده ناگزیرند مسیرشان را انتخاب کنند.