پوکینگهورن در این اثر کوشیده است از هم افزایی و هارمونی میان علم مدرن و آموزههای الهیاتی دفاع کند. وی بر آن است که علم و الهیأت دو شیوه جست و جوی حقیقتاند که هر یک میباید دیگری را کامل کند. علم عهدهدار بررسی چگونگی پدیدهها و الهیات عهدهدار پاسخ به پرسشهای مربوط به «چرایی» است. این هر دو در یک افق گستردهتر، امکان نگاهی جامع به واقعیت را فراهم میآورند؛ بنابراین تنها با گشودگی توامان به روشها و دستاوردهای این دو شیوه جست و جوی حقیقت میتوان واقعیت را در گستردهترین معنای آن بازشناخت.