گاوالدا که سالها معلم بوده، دربارهی انگیزهی نوشتن این کتاب میگوید: «این داستان را برای قدردانی از دانشآموزانی نوشتم که در مدرسه نمرههای خوبی نمیگرفتند اما استعدادی شگفتانگیز داشتند.»
(داستانهای کودکان انگلیسی،قرن 21م،تصویرگر:لیز پیشون،کمترین نوبت چاپ:7،بیشترین نوبت چاپ:12،برنده جایزه بلو پیتر به عنوان بهترین داستان سال و بهترین کتاب طنز به انتخاب نوجوانان،برنده جایزه رولدال،باقاب)
باور کرده بودم که در این مملکت دیوانه بودن بهنفع آدم است. اگر خودم را به دیوانگی نمیزدم، سالهای سال هم نمیتوانستم ترفیع بگیرم. اگر تقلید دیوانگی این است، خدا میداند خودش چه عالمی دارد...