سرم را بالا می‌آورم. چیزی می‌بینم که در برق نگاهی می‌شکند و صدایی را می‌شنوم که می‌گوید...

شال پشمی یشمی ای را که آذر تازه برایش بافته بود

اینبار صابون جامد رو برداشت و با دقت بین انگشت ها و پشت و روی دستهایش را شست

شب به پایان می رود، و من به خیام می اندیشم...

صورت فرهاد را وسط جمعیت می بینم اما نمی فهمم دارد می خندد یا محو بازی بی کلام من شده