از هر منظری که به ادبیات عرفانی و مبانی آن به مثابه یک سنت یکپارچه هنری و ادبی در زبان فارسی نگاه کنیم در پی تحلیل کارکردهای اجتماعی، فکری ، فرهنگی، هنری و ادبی آن باشیم، عطار را وجودی خاص و متمایز می یابیم.

عطار بی تردید بزرگترین سازنده قصه های منظوم عرفانی در ادب فارسی است که توانسته بیش و پیش از همه، ««روایتگری و روایت نگاری»» را از حیث کمی و بسامدی گسترش بدهد و قصه های منظوم عرفانی را به میان مردم بکشاند.

(تحلیلی از میراث شعری حسین پناهی در تقاطع زبان، معنا و تجربه زیسته)(1335-1383)

گزيده ي اشعار هر شاعر براي او اين اقبال رايگان را فراهم ميکند که شاهد روزهاي گذشته عمرش باشد.

پرنده ی غمگینی که نمی خواند. آواز را فراموش نکرده پرواز را از یاد برده است.

به بهانه ای دیرین شروع شد و به میلی تمام نشدنی؟