حتی با اینکه از خانه ی ما فقط چهار دقیقه تا مدرسه ام راه است، من بیشتر وقت ها دیر می رسم به مدرسه

از خوشحالی این که آخر نیمسالمان نزدیک است، پریده ام هوا

انم پترسون گفت اگر به جای این کارها روی مسئله ریاضی مان فکر نکنم، به جای آنکه معلم، دکتر یا پرستار بشوم، یک دلقک از آب درمی آیم

سال ۱۹۱۹ است، مامان بیمار شده و پدر برای کار به خارج از کشور رفته است. پرستار بچه‌ها آنقدر سرش شلوغ است که فرصت ندارد به دختر نوجوانِ خانه (هِنریتا) و چیزهایی که در تاریکی خانه‌ی جدیدشان می‌بیند، رسیدگی کند. خانه‌ی امید...

آقای فولرمن واقعا گنده ترین چشم های ور قلمبیده ی دنیا را دارد...

خوشبختانه توی کلاس، امی پورتر بغل دست من می نشیند و عاشق ریاضی است.