اولی نویسندهای جریانساز و دومی یکی از قلههای شعر مدرن جهان. آنها در دوستی نسبتاً طولانیشان بههم نامههایی نوشتند که درونمایهی بسیارشان روایتهایی است از رنج و دغدغههایشان در باب جهان. برای کامو و شار این نامهنگاری صرفا گپ و گفتی کاغذی نیست بلکه انگار خبر دارند در آینده آنها را باز خواهند خواند. نامهها از سال 1946 آغاز و تا 1959 ادامه پیدا میکند؛ چند ماه قبل از مرگ کامو. فرانک پِلانی در مقدمهی خواندنی کتاب نشان میدهد که چگونه این دو هنرمند بزرگ از حد آشنایی فراتر میورند و تبدیل به رفقایی میشوند که انگار آرمان و رنجِ مشترکی دارند.