کتاب سینمای آمریکا (کارگردانان و کارگردانی 1968_1929)

سکانس‌های خوب فیلم‌های بد را می‌توان ابدی و باشکوه دانست، اما در مورد بازی‌های خوب بازیگران بد باید چه گفت؟ یا از رمان‌های خوبی که رمان‌نویسان بد نوشته‌اند؟ به نظر می‌رسد که خوب و بد در مورد بازیگری و نویسندگی به اندازۀ کارگردانی اهمیت ندارند. اغلب آدم‌های فرهیخته می‌دانند که از چه چیزی خوششان می‌آید و در عرصۀ بازیگری و نویسندگی چه کاری هنری است و چه کاری نیست، اما کارگردانی، اگر نگوییم رازورزانه‌تر، آفرینشی به‌نسبت مرموزتر و اسرارآمیزتر است. در واقع، کارگردانی اصلا آفرینش نیست، بلکه برعکس شکل پرشور و حادی از تفکر و تعمق است. کارگردان، هم مهم‌ترین و هم اجتناب‌پذیرترین عنصر فیلم است. او امروزی‌ترین و در عین حال روبه‌زوال‌ترین هنرمند در مواجهه با انفعال نسبی نسبت به رویدادهایی است که در برابرش شکل می‌گیرد. اگر او نمی‌توانست گویای روحیات خود باشد، که معجزه‌وار از دل فضای سرمایه‌محور فیلم‌سازی ‌تجلی می‌کند، اصلا ارزش بحث نداشت.