به اعتقاد نویسنده رسالت مهم عکاسی نه بازنمایی واقعیت، بلکه به پرسش کشیدن و نقد آن است. اثر عکاسانه یقین ها را می زداید، تردید می آفریند، به حیرت می افکند، حساسیت برمی انگیزد، هشیار می کند و غنا می بخشد. بنابراین، عکاسی دعوتی است به اندیشیدن. اندیشیدن به خود، به دیگری و به جهان. فیلسوفان و زیباشناسان، به نسبت سایر هنرها درباره ی عکاسی کم تر نوشته اند و چه بسا این کتاب به همین سبب اثری منحصر به فرد باشد؛ زیرا هم به کار عکاسان می آید و هم مخاطبان آثار عکاسی.