کتاب زمین نابرابری (مناسبات فضایی نابرابر در تهران بین سال های 1250 تا 1357)

از نيمه‌ی قرن سيزده به بعد، تحولات فضايی تهران شكل دگرگونه و متمايزی به خود گرفت. زمين شهری كم-كم كاركرد ويژه‌ای يافت و اميال و تعلقات تازه‌ای را بازتاب داد. چنگ زدن به اين اميال و محقق كردن‌شان، هم به شكل صوری و محتوايی، از ضابطه و قانونی پيروی می‌كردكه شكل‌های اجتماعی-حقوقی كهنه‌ی جامعه‌ی ايران زمينه و امكان‌اش را فراهم كرده بود. متن پيش‌رو حاصل پيش كشيدن و پيگيری پرسش از اين دوره‌ی دگرگونی و متمايز شدن است. به طور مشخص اين پرسش كه بين سال‌های ميانی سده‌ی سيزده تا سال‌های منتهی به انقلاب 1357، زمين‌های شهری تهران را چه كسانی، چگونه، در نسبت با چه كسانی، و به نفع چه كسانی، شكل داده و كنترل كرده‌اند؟ نقطه‌ی انگيزاننده‌ی آغازين و در نهايت، هدف از طرح و بسط اين پرسش، قرار گرفتن در معرض منطق اجتماعی عميقا نابرابری است كه در قالبی دست‌نخورده و ابتدايی، پس زمينه‌ی كنش‌های جمعی ايران معاصر بوده است.