اگر نوشتن داستان حکم عمل در عرصه ی ادبیات داستانی را داشته باشد، نقد آن نقش نظریه را دارد. عمل و نظریه در یک ارتباط متقابل ( باحفظ اولویت نهایی عمل ) موجب رشد یکدیگر می شوند. این ارتباط متقابل به هر علت از هم بگسلد و یا برقرار نشود، نتیجه اش افت دو جزء این رابطه یعنی نقد و داستان است. بنابراین هرچه نقد ادبی از پشتوانهی نظری غنی تر و قوی تری برخوردار باشد به غنای ادبیات داستانی یاری میرساند.