دین غالب مردم ایران در عصر ساسانی دین زردشتی بوده، اما چنان نبوده که یک صورت واحد از این دین وجود داشته باشد؛ نحلهها و فرقههای مختلف با مؤمنان به ادیان دیگر، چون مانویت و مسیحیت، در کنار هم میزیستهاند و ناگزیر به تعاطی عقاید و گاه به جدالهای مذهبی میپرداختهاند. موضوع این کتاب بررسی این اختلاف و تنوع در عقاید از لابهلای متون و اسناد است
.