تاریخ نگاری خاورمیانه، همچون تاریخ نگاری اروپا، تا پیش از قرن بیستم تحت سلطه تاریخ نگاری سیاسی، سلسله ای و نسب شناسانه و روایت های زندگی و زمان نخبگان بود. اما با « رشد چشمگیر و جهانی جامعه شناسی به عنوان موضوع دانشگاهی » ، ( ۱ ) به خصوص در پنجاه سال اخیر، بسیاری از مورخان به تدریج تاریخ اجتماعی جوامع خاورمیانه را رشته دانشگاهی مقبولی دانستند. کار آلبرت هورانی در باره تاریخ مردم عرب، ( ۲ ) کتاب خلیل اینالچیک در مورد تاریخ اجتماعی امپراتوری عثمانی ( ۳ ) و روایات عبدالحسین زرین کوب از واکنش اولیه ایرانی ها به تهاجم اعراب در قرن هفتم ( ۴ ) از مشهورترین نمونه های تاریخ نگاری اجتماعی خاورمیانه هستند.