کتاب ایسلانگرا

اما این خانه نه جزیره است و نه سیاه، بلکه نامش ظاهرا برگرفته از صخر‌ه‌ی سیاهی است که در نزدیکی آن‌جا در احاطه‌ی اقیانوس آرام است. این موزه که روزگاری اقامتگاه پابلو نرودا و همسر سومش ماتیلده اروتیا بود، امروزه آرامگاه آن دو و میزبان مشتاقانی است که به این محیط آرام ورویایی، جنب‌وجوش جهانگردانه داده‌اند. نرودا این خانه را به گونه‌ای ساخته بود که کشتی را تداعی می‌کند. او خود را ناخدای این کشتی می‌دید و بسیاری از اشیایی را که در آن‌جا جمع‌آوری کرده بود، به همین مناسبت می‌خرید. اشراف به اقیانوس آرام، گیرایی چنین فضایی را دوچندان کرده، گویی اشعار نرودا به این اشیا جان بخشیده‌اند؛ هر غزل گواه ارتباط عارفانه‌ی او با طبیعت پیرامونش. «باران بزرگ جنوب، مانن تک قطره‌ای سنگین و زلال بر ایسلانگرا فرو می‌ریزد