نجیب زادگان همه هزینه ها را تقبل کرده بودند تا جشنی مفصل و شایسته برپا دارند، جشنی برای شاه هخامنشی و آخرین یادگار کوروش. به غیر از گذرگاه ها و میدان ها، پرستشگاه ها نیز در آن شب رونق و ازدحامی به خود می دید، هرچند گاه، عده یی از مردم به چنان مکان هایی می آمدند و دست به نیایش برمی داشتند؛ برای داریوش و آتس سا، آرزوی عمری دراز می کردند و برای ایران، آرزوی بهروزی. به راستی برای نجیب زادگان پارسی عجیب بود، در چنان شبی که همه مردم شهر، کسب و کارشان را تعطیل کرده بودند، داریوش ساعت ها به بررسی امور معوقه بپردازد و...