شهریار به عنوان شاعر ملی در شعرش بازتاب روحیه یک ملت را کاملاً آشکار می سازد و در اشعارش به خوبی از عهده آن برآمده که روح جمعی مردم ایران را نشان دهد. استاد با آگاهی از تأثیرات اجتماعی و فرهنگ جامعه خود را جدا از مردم نمیداند و با درک این حقیقت که اگر جامعه را از شاعر بگیرند او خواهد مرد وی میکوشد در پرتو واقعیت و در راستای حرکت تکاملی جامعه هماهنگ با نیازهای مردم و همراه با شادیهایشان شاد شود و در غصه هایشان بگرید. شهریار پیش از آنکه شاعر باشد انسان است و فرزند جامعه او میراث دار فرهنگ چند هزار ساله مردمانش است و وظیفه پاسداری و ارتقاء این فرهنگ را به عهده داشته است. در این اثر به گوشه هایی از این رسالت پرداخته شده است.