نکته عجیب این است که وارامو تا پنجاه سالگی، قبل از این حتی یک مصراع شعر نیز نگفته و حتی به نوشتن شعر فکر هم نکرده بوده است. رمان وارامو، داستانی تمثیلی و کنایه آمیز در مورد حرفه و الهامات شاعری، ظرافت نبوغ هنری، و نیاز ما برای بخشیدن بافتی تاریخی، ملی، روانشناسانه و زیبایی شناختی به ادبیات است.