چهرهخوانی یا چهرهشناسی، هنری است که از دیرباز در میان جوامع بشری رایج بوده است. ریشههای پیداییِ این هنر، به فرهنگهای آسیای شرقی برمیگردد. نخستین بار در سرزمینهایی نظیر چین و ژاپن بود که چهرهخوانی، به مثابهی مهارتی عمومی رواجِ عام پیدا کرد. تعریف این هنر یا مهارتِ جالب و کاربردی، به طور مختصر از این قرار است: تواناییِ تشخیص ویژگیهای شخصیتی و رفتاریِ افراد، بر اساس توجه به جزئیات ظاهری آنها.
چهرهخوانی، به عنوان فنی اساسی در علوم ارتباطی، امروزه نیز مورد توجه بسیاری از متخصصان علوم رفتاری در سراسر جهان است. یکی از این متخصصان، بوی لافایت دومنت نام دارد. او در کتاب هنر چهره شناسی به ارائهی چکیدهای از اصلیترین آموزههای مطرح در فن چهرهخوانی پرداخته و از این طریق، مخاطبین خود را در ارتقای کیفیت روابط عمومی خویش، یاری رسانده است.
پیداست که برقراری رابطهای صحیح و اصولی با دیگران، مستلزم شناخت خلقیات و روحیات ایشان است. در کتاب هنر چهره شناسی، اصلیترین راه حصول این شناخت، توجه به ویژگیهای ظاهری افراد، از قبیل شکل آروارهها، نوع حرکات بدن، شیوهی جنبیدن لبها و... معرفی شده است