تحول هارمونی در موسیقی قرن بیستم، نشانهی گسست از زبان کلاسیک و شکلگیری شیوههای نوین در ترکیب صوتی است. این دوران، با ظهور مفاهیمی چون آتونالیته، سریالیسم، سونوریسم، مدهای متقارن و تنالیتهی گسترش یافته، افقهای تازهای برای ساختارهای موسیقایی پدید آورد. درک این ساختارها، مستلزم شناخت دقیق اصول صدایی - ارتفاعی، معناشناسی سبکی و شیوههای جدید سازماندهی صوتی است.این کتاب درسی با رویکردی نظاممند و آموزشی، ساختارهای هارمونیک موسیقی قرن بیستم را بررسی میکند. نویسنده، مفاهیم نظری را در کنار مجموعهای از نمونه نتهای برگرفته از آثار آهنگسازان بزرگ این دوره، به شیوهای تحلیلی و روشن تبیین کرده و مسائل کلیدی مانند سازماندهی خط عمودی، تحول مرکز صوتی و نسبت میان سنت و نوآوری را میکاود.